teeter-tottering between brilliance and insanity


vrijdag 14 mei 2010

Flessenpost voor mijn wederhelft

National Geographic heeft mij geleerd dat mensen met slechts één kenmerk verschillen van apen: medeleven. En dat is ook zo, want wanneer ik zittend in het raamkozijn langzaam nicotine over mijn longen laat lopen en de tranen over mijn wangen stromen komt dit niet door mijn eigen leed.

Ik huil als ik in de spiegel kijk omdat jouw foto's daar hangen.
Ik huil als de monotone stem in de tram mij vertelt dat ik niet mag vergeten uit te checken met mijn ov-chip kaart omdat jij deze mededeling in mijn bijzijn altijd in koor herhaalde.
Ik huil als ik zie dat mijn pakje sigaretten twee keer zo gevuld is als normaal omdat jij niet meer met me meerookt.
Ik huil als de ijskast gevuld is omdat jij deze niet hebt leeg gegeten.
Ik huil als ik naar de wasserette loop en jouw truien en boxers in de wasmachine stop omdat jij me daar niet meer mee helpt.
Ik huil als David Bowie over helden, Ziggy Stardust of een astronaut zingt omdat het lijkt alsof deze woorden over jou zijn geschreven.
Ik huil als ik niet hoef te zeuren dat je de bank moet opmaken, omdat de plaids er keurig bij liggen en jij er niet meer op ligt.

Ik huil als jij hier niet meer bent, en dat verklaart eigenlijk waarom ik de godganse dag door verdrink in mijn tranen. Ik mis je verschrikkelijk. Ondanks het feit dat alleen jouw spullen hier nog liggen is mijn kamer veel te groot zonder jou. Weet dat ik jou en onze vriendschap niet vergeet.