teeter-tottering between brilliance and insanity


dinsdag 29 juni 2010

De zon schijnt, mijn oksels zweten en de eigenaar van een marktkraam schreeuwt luid en duidelijk dat je bij hem verse en vooral lekkere sjuudohransj kunt kopen. Damien en ik lopen over de Albert Cuyp omdat we beiden een goedkope zonnebril willen hebben, en omdat het op loopafstand is van mijn thuis. Ik heb de voorafgaande avond niet geslapen en ben nogal suf door het warme weer. Nadat ik minutenlang bij een kraam heb getwijfeld welk model ik uiteindelijk kies vraag ik aan de man die de kraam runt of ik misschien kan pinnen. Dat kan.

Hij brengt me naar een andere kraam enkele meters verderop, waar een twaalf- á dertienjarige jongen een draagbare pinautomaat in zijn worstenvingers klemt. Hij heeft een kort donkerblond kapsel. Al met al doet hij me aan een dikke versie van Justin Bieber denken.
Wanneer ik zeg dat ik de zonnebril wil betalen vraagt hij hoeveel deze kost. Ik vertel hem dat het vier euro is, waarna hij het bedrag op het apparaat in toetst. 'Jij luistert zeker ook naar metal?', klinkt het uit zijn mond. Ik kijk enigszins geïrriteerd in de richting van Damien, die zijn lach met moeite weet binnen te houden. Ik antwoord met nee, waarop de jongen vraagt waar ik dan wel naar luister. Met tegenzin en met karma in mijn achterhoofd probeer ik beleefd te blijven. Ik antwoord met de frustratie duidelijk aantoonbaar in mijn stem dat ik naar electro luister.

'Oh, je bedoelt cybergothic? Met van die dingetjes? Dreads?', vraagt de naïeve jongen terwijl hij naar zijn kapsel wijst. Ik vraag me af of de opmerking aan mijn outfit van de desbetreffende dag viel te wijten of dat het aan de intelligentie van het jochie ligt. Mijn voeten worden gesierd door de Dr. Martens die ik een week daarvoor met de post kreeg bezorgd. Verder draag ik een panty met een zwart rokje en een crèmekleurig jurkje met een patroon van blauwe, glinsterende pailletten. Ik trek de conclusie dat het aan de jongen ligt.
Juist op het moment dat Damien dreigt uit te barsten in gelach en met beledigende termen te gaan gooien klinkt het bevestigende piepje uit de pinautomaat. Ik lach nogal opgelaten en antwoord opnieuw met nee, waarna we de kraam verlaten.

Wanneer de jongen buiten bereik is van onze stemmen klinkt Damien's schaterlach, waarna hij vraagt of ik het geen 'leuke chick' vond. In de veronderstelling dat hij refereert naar de Facebook-groep 'Justin Bieber looks like a lesbian' lach ik geërgerd waarna ik toegeef dat de jongen inderdaad aan laatstgenoemde deed denken.
'Zag je het niet? Die tieten?', zegt Damien. Ik kijk hem aan en frons mijn wenkbrauwen: 'Hij was toch gewoon dik?'

Na een korte discussie ben ik erachter. Het was geen dikke versie van Justin Bieber. Het was een meisje.