alleen op de wereld

Het is een belangrijke dag voor mijn zusje. Ze heet Zoë, is twaalf jaar oud en maakt op spectaculaire wijze een einde aan haar basisschool-carrière door een hoofdrol in de afscheidsmusical te vertolken. Deze zal plaatsvinden in het buurthuis bij haar school: dezelfde plaats waar ik haar zes jaar geleden voorging. Het duurt nog een kwartier tot de voorstelling begint en ik zit in het publiek aan een tafel omringd door andere gezinsleden en familie van mijn stiefvader. In de zaal wordt mijn moeder begroet door andere ouders. Het zijn stuk voor stuk figuren die gemakkelijk een 'before' van mijn favoriete make-over programma Style By Jury zouden kunnen zijn. Al met al kijk ik mijn ogen uit.

Verveeld neem ik een slokje uit het glas met frisdrank dat voor mijn neus is neergezet. Opgewekt komt mijn zusje op me afgestormd. Ze heeft een bloemetjesjurk aan en toont haar gebit door middel van een lach. Ze zegt dat ik even mee moet komen om 'backstage' een kijkje te nemen, want ze moet me iets laten zien. Ik sta op en loop voor haar uit. Ondanks het feit dat dit de eerste keer in zes jaar tijd is dat ik me in het desbetreffende gebouw bevind ken ik de weg nog. Achter de coulissen wordt Zoë omringd door een aantal van haar vrouwelijke klasgenoten. Ze begroeten me en zijn allemaal even enthousiast om me te zien. Het verbaast me dat ze me nog steeds herkennen nadat ik anderhalf jaar geleden uit huis ben vertrokken en ik me dus niet meer heb vertoond wanneer Zoë een klasgenoot op bezoek had.

Zoë vertelt me enthousiast dat ze me iets moet laten zien, en dat doet ze. Vandaar dat ik nu bevestiging heb dat ik een motherfocking legende ben.