:(

Ik sta in de opening van de enige toegang tot het appartement. Staand in de deurpost wek ik de illusie dat ik mezelf behoed voor eventuele schade van een aardbeving. Op mijn schouders rusten de hengsels van drie zwarte tassen van verschillende afmetingen: een bescheiden exemplaar voor mijn camera, de reusachtige weekendtas waaruit ik de komende week zal leven en de tote gevuld met primaire levensbehoeften die ik standaard bij me draag. Mijn handen dragen een wasrek, vuilniszak en tafeltje met afgebladderde verf. Elk hebben ze als bestemming het afvalophaalpunt.

Uit reflex doorzoek ik koortsachtig de tote om er zeker van te zijn dat ik mijn sleutelbos op zak heb om later weer terug te keren. Ik vind hem op de bodem, om erachter te komen dat de sleutelbos in massa verminderd is. Om me te realiseren dat ik geen huissleutels meer heb en ook niet meer zal terugkeren. Met een afsluitende klik schakel ik de verlichting in de gang uit, werp verblind door opwellende tranen een laatste troebele blik naar binnen en trek de deur dicht. Dat was het dan.