Winkelen

Wonderbaarlijk genoeg zijn de wonden in mijn gezicht in een mum van tijd geheeld, dus ik durfde weer naar buiten. Dit maal zonder sjaal, want het was veel te warm. Dus ik liep in de supermarkt met mijn moeder omdat ik de afgelopen dagen die ik thuis doorbracht wel genoeg afleveringen van Scrubs had gekeken. En het was ook een mooie kans om boodschappen te doen op haar kosten, sinds ik uit huis ben.

Er zat een sociaal gehandicapte kassamedewerker achter de toonbank van de drogist. Ik stalde de inhoud van mijn winkelmandje uit op de zwarte band, waarna ze vroeg of ik alles had kunnen vinden. Ik was chagerijnig dus ik antwoordde met "Ja, anders liep ik nog wel in de winkel rond op zoek naar dingen die ik niet kon vinden". Het was niet echt aardig van me, maar ze was dusdanig dom dat het haar zelfvertrouwen om mij lastig te vallen niet beschadigde. Mijn aankopen bestonden onder andere uit twee pakjes Strepsils voor mijn keel en ze vroeg of ik nog vragen had over de "geneesmiddelen". Toen begon ik geacteerd te huilen om te insinueren dat ze me met rust moest laten. Verrassend genoeg raadde ze me geen antidepressiva aan en liet ze me daadwerkelijk met rust, dus volgens mij was het allemaal gewoon een verkooppraatje, want het interesseert niemand hoe anderen zich voelen. Of ze snapte gewoon ze me met rust moest laten.