Amerikanisering

Daar lopen we dan. In de Kalverstraat, om 6 uur 's ochtends. Het is koud en de natte straatstenen weerkaatsen de reflecties van de zwakke lichtstralen die de lantaarnpalen produceren. Mijn sokken zijn nat, het heeft immers geregend en ik heb mijn laarzen uitgetrokken. Ik roep David en gewillig pakt hij mijn schoenen aan.

Na een groot aantal lange minuten lopen komen we aan op Amsterdam Centraal, waar we tot de wonderbaarlijke ontdekking komen dat het filiaal van Starbucks geopend is. Een stuk of vijf feestgenoten lopen met mij samen de kleine ruimte naar binnen die exclusiviteit en amerikanisering uitademt. We leggen onze zuurverdiende euro's op de toonbank en lopen tevreden de deur uit.

Als gevolg van alle alcohol die we de afgelopen avond naar binnen hebben gegoten kunnen we niet meer helder nadenken en paraderen de stationshal door met onze koffiebekers met het gevoel dat we er fashionable bij lopen. In andere woorden mijn ontgroening, want vanaf dat moment ben ik officieel niet meer cool. Starbucks is zó tweeduizendzeven.