Oplichterij

Het goedkope materiaal waarvan het plastic tasje gemaakt was knisperde in mijn hand. Op het ritme van de windvlagen bungelde het aan mijn vingertoppen, de inhoud betrof een tweedehands leren tasje die ik zojuist voor vijf euro had gekocht. Ik zou er later achter komen dat mijn nieuwste aankoop een pen en zakdoek van de vorige eigenaar bevatte. Voordat ik dit deed vervolgden Steven en ik onze passen over het vochtige trottoir van de Jordaan, waar wij de Noordermarkt bezochten op de vroege maandagochtend.

Halverwege de tocht botste ik halsoverkop tegen de eigenaar op van een kraam waar schoenen verkocht werden. Ik besloot wat rond te kijken en terwijl ik de natte slierten haar uit mijn gezicht veegde trof ik de beste aankoop van het jaar aan.

Misschien waren wel de allerleukste schoentjes die mijn ogen tot nu toe in hun korte leven hebben waargenomen. Vijftien euro. Ze waren eigenlijk een maat te groot. maar aangezien mijn lichaam meer X-chromosomen bevat dan mannelijke exemplaren brak mijn hart bij de gedachte dat ik deze juweeltjes moest laten liggen, dus ik besloot impulsief als ik ben, ze te kopen.

Wild van enthousiasme besloot ik het advies van de verkoper te negeren en trok de schoentjes impulsief aan om vervolgens als een kleuter in de stromende regen door de plassen te stampen. De uren daarna was ik dolgelukkig. Ik probeerde mijn lippen stijf op elkaar gedrukt te houden, maar mijn vreugde weerhield mij van het houden van mijn mond, waarna ik meerdere malen met een euforische grijns en ondertoon mijn stembanden op de vrije loop liet gaan. De vrouwelijke demoon diep binnenin mij bleef maar tegen mijn gezelschap roepen dat ik zó ontzettend gelukkig was met mijn aankoop.

Helaas duurde mijn geluk niet langer dan een paar uren, want toen ik de roltrap in de Pathé op stapte namen mijn oren een verschrikkelijk geluid waar en sloop een onbehaaglijk gevoel mijn buik binnen. Ik keek naar mijn voeten om vervolgens te ontdekken dat, door het regenwater en slechte kwaliteit, het zooltje losgescheurd was. Kapot. Diamanten die ik zojuist kapot had laten vallen op het grijze reliëf in het metaal van de roltrap.

Na vier euro van mijn geringe maandelijkse inkomen uitgegeven te hebben aan zogeheten krachtlijm bij de dichtsbijzijnde Ako en enkele mislukte pogingen om het schoeisel opnieuw één geheel te laten worden, besloot ik om mijn juweeltjes naar de schoenmaker te brengen, die mij niet kon verzekeren van een hereniging. Diep getreurd en met een traan in mijn ooghoek liet ik mijn moederinstinct gaan, gaf ik mijn kindjes allebei een kus die een afdruk van lippenstift op hun glimmende en plakkerige neuzen achter liet. Daarna verliet ik het pand met de boodschap dat ik ze morgenochtend na negen uur kan ophalen. Op hoop van zegen.