Rood

Het was een opstandige gedachte die wekenlang tussen mijn hersenkwabben zweefde. Dus op een regenachtige donderdagmiddag fietste ik, impulsief als ik ben, naar de kapper om haarverf te kopen. Nu is mijn haar rood en wordt de badkamer gesierd door enkele bloedkleurige vegen die niet meer te verwijderen zijn.

Enkele reacties waren:
- "THAT COLOUR. It's fucking beautiful", bezegeld met een kus, door een vreemde oude man die geen Nederlands sprak, op de dansvloer.
- "Kut emo" door een simpele ziel op het schoolplein.
- "Nu moet het nog gaan sneeuwen en zal je het woesterotische lichtpuntje zijn in een witte wereld!" door Jente
- "Hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaha" door een klasgenoot
- "Ey roodkapje" door een neger op station Amsterdam Centraal
- "Jou haar vindt ik wel coowl! =]" met ontelbaar veel spelfouten door een klein emojongetje op Hyves.
- "Ik heb geestelijke beperkingen". Deze is ter improvisatie, want ik neem aan dat de persoon die kauwgum in mijn haar smeerde tijdens het uitgaan iets in deze richting zou zeggen.
- "Lekker gek" door een huisgenoot.
- "Robina heeft rode haren, alle mannetjes willen nu met haar paren. Haar rode haar glimt in de nacht, daar komt ze aangehuppeld! Alle mannen wachten met smacht. Robina the hot fire red, daar wil iedereen wel mee naar bed!" door David.

Bovenstaande is een gedicht dat David schreef in combinatie met Sinterklaas naar aanleiding van deze drastische metamorfose. Voormalig minnaars nemen weer contact met me op na het zien van mijn nieuwe haarkleur. Mijn lichaam besluit wat minder enthousiast te reageren, waardoor ik nu voor het eerst in een halfjaar ongesteld ben.

Wat een beetje ammoniak al niet met je doet. Misschien ben ik wel ginger in hart en nieren.