Bolletjes

Zittend in mijn oma's stoel kijk ik gefascineerd naar een oorlogsfilm op Nederland 2. Ik neem een slok ijsthee en heb een raar gevoel in mijn mond. Ik laat mijn tong langs mijn tanden gaan en ik voel het al, het bolletje van mijn tongpiercing is losgeraakt en heeft zich ondertussen in mijn maag genesteld.

Dit is niet de eerste keer dat ik mezelf als bolletjesslikker kan bestempelen. Nee. Het is de zesde keer in acht maanden tijd. Dat heeft er bijvoorbeeld tot geleid dat ik om vijf uur 's ochtends met een dronken Sven naast me mijn kamer moest doorzoeken. Of dat ik om tien uur 's avonds met met mijn oma in de auto zat, om een nieuw bolletje op te halen bij mama thuis.



Maar dit keer is het anders. Want ik heb namelijk geen bolletjes meer. En het is half twee 's nachts. Wat betekent dit?
Optie 1. Ik laat het staafje in mijn tong zitten en ga slapen.
Optie 2. Ik haal het staafje uit mijn tong en ga slapen.
Optie 3. Ik laat het staafje in mijn tong zitten en blijf de hele nacht wakker, zodat mijn oma me in de ochtenduren naar mama vervoert, die nog een groot aantal piercingbolletjes op voorraad heeft.

Elke optie heeft zijn nadelen. Bij optie 1 heb ik geen voordelen, nadeel is dat ik stik in mijn slaap omdat het staafje in mijn keel terecht komt. Optie 2 heeft als voordeel dat ik rustig kan gaan slapen zonder te stikken in het titanium, maar nadeel is dat ik dan mijn tongpiercing t.w.v. zestig euro kwijt raak. Optie 3 heeft als voordeel dat ik de piercing houd, maar nadeel is dat ik de hele nacht wakker moet blijven.

Aangezien de klok een uur vooruit is gezet en ik meestal toch pas rond een uur of half vijf 's ochtends in dromeland ben, heb ik besloten de laatste optie te kiezen. Dus nu heb ik volop tijd om er een nutteloos verhaal over te schrijven. Welterusten.