Lowflenz

Brandende hitte. Ik sta volledig bedekt met kleren in een meer. Mijn benen worden omringd door het koude water. Een zweetdruppel loopt langs mijn wang. Mijn shirt is tevens doorweekt. Ik zie Jaimy ondertussen weer op het strand lopen. Gehaast ren ik het water uit, pak ik mijn schoenen, en loop met zanderige voeten achter haar aan. We lopen tussen een heg door en worden opnieuw geconfronteerd met de enorme hitte, en de rijen auto's die voor de ingang van Lowlands kilometers file vormen. Samen met Jordy hebben we ondertussen al tweëenhalf uur gelopen. Een groepje vreemdelingen heeft ons een uur eerder vergezeld in onze tocht naar de plek waar ik al maandenlang naar uit kijk.

Ik neem een slok bier gezien het feit dat we verder niet over vloeistoffen beschikken, op zweet en bloed en tranen na. We lopen verder, ieder minstens twintig kilo bagage op onze ruggen en in onze handpalmen. Iedere stap is pijnlijker. We lopen al uren aangezien we eigenwijs genoeg waren om niet op de pendelbussen te wachten die ons naar het festival zouden brengen. Om elf uur 's ochtends kwamen we aan op het dichtsbijzijnde station, de bussen zouden pas vanaf twee uur 's middags vertrekken. Daarom besloten we de bus naar Walibi te nemen en om, volgens Google Maps, de laatste twintig minuten (!) te voet af te leggen. Helaas werden we de verkeerde kant op gestuurd en zijn we in de Sahara van Nederland gestrand. We smeken om het beloofde noodweer, maar de hitte lijkt alleen maar erger te worden.

Er worden ons verschillende liften aangeboden van kale kerels in rode Citroëns, maar helaas, wanneer ze Jordy zien komen ze tot de conclusie dat er niet genoeg plek is voor ons drieën en onze bagage. Na driëenhalf uur lopen komt eindelijk het einde in zicht: de Kiss 'n Ride. We versnellen onze voetstappen en lopen de file voorbij. Wanneer de festivalingang eindelijk in zicht is stort ik in en dreig ik over te geven gezien het feit dat ik van de zenuwen niks heb kunnen eten, en praktisch gezien grotendeels bier gedronken heb. Na tien minuten in het gras zitten en een ontbijt van watermeloen lopen we verder en wachten we nog een halfuur tot we door de poortjes kunnen. Er wordt tot mijn grote spijt om mijn legitimatie gevraagd, waarna ik met trots aantoon dat ik maarliefst zeventien jaar oud ben. Met een glimlach loop ik door, krijg ik een bandje om mijn pols geknoopt door een gevaarlijk uitziende machine, en vijf minuten verder stort ik neer in het gras. Jordy en Jaimy gaan de tenten opzetten terwijl ik op de bagage let. Na anderhalf uur zie ik Jaimy verschijnen die haar tas meeneemt en weer vertrekt, en opnieuw een halfuur later zie ik Jordy, die me meeneemt naar onze plek op de camping. Het was de vier-en-een-half-uur lopen waard: camping drie, vijf minuten lopen van festivalterrein.

Nadat we de tenten hebben opgezet verwelkomen we Andrea bij ons groepje en houden we de komende uren een plek vrij voor Bas en Damiën. We dansen in de regen en luisteren naar muziek van Jordy's iPhone. We drinken bier en Goldstrike met z'n tweetjes en gaan dansen in de 24-uurs-tent. We slapen vrijwel niet gezien ik het heerlijk naar mijn zin heb (gratis bier van oude kerels) en we om half zeven 's ochtends gewekt worden door de pretkop van Bas. We beginnen de dag met meer bier en een joint. Diezelfde middag staan we frontrow te genieten van White Lies en Klaxons. We dansen bij Passion Pit, gaan los bij The Prodigy en gaan op de foto met Le Le. Als afsluiter bekijken we oude mensen bij Crookers en vervolgens rollen we onze tenten in.

Zaterdags is mijn stem verdwenen en ben ik bont en blauw door het feit dat we bij The Prodigy tevens vooraan stonden. We beginnen de dag zoals we die vierentwintig uur geleden begonnen, eten loempia's terwijl we naar Them Crooked Vultures luisteren en genieten van het uitzicht op lelijke emo's bij Bring Me The Horizon. Vervolgens lopen we even langs Basement Jaxx, springen onszelf frontrow naar Kaiser Chiefs en dansen we het grootste gedeelte van de nacht bij de Silent Disco. Tussendoor brengen we een bezoekje aan de tent die de mooiste plek van de camping bedekt: 'God's Sweet Home'. Jos de cokeneger, een christenmevrouw met witte stekeltjes en een biologieleraar doen veel moeite om ons te overtuigen van het feit dat god (geen hoofdletter!) bestaat en geven ons zogeheten metalbijbels mee.

De zondagochtend krijgt een warm welkom met de zin 'goeiemorgen ben een beetje brakkie'. Bas en ik duwen lelijkerds opzij bij Enter Shikari, en vervolgens gaan we met z'n allen languit op het gras liggen om van Snoop Dogg te genieten. Halverwege vertrekken we richting Little Boots en anderhalf uur later zijn we op weg naar onze tent. We haasten ons vrijwel meteen terug naar de Alpha om vooraan te staan bij Arctic Monkeys. Onderweg brengen we een snel bezoekje aan de godtent en laten we een souvenir (verbrande metalbijbel) achter op hun gazon. Buiten de Alpha bewonderen we Bloc Party op het grote scherm en ergeren we ons aan vijftienjarige 'indiechicks' die zichzelf diehards noemen. Ik tik mijn sigaretten af in het kapsel van het meisje die het meeste weg heeft van een koe. Als de poortjes eindelijk opengaan en ik bijna door mijn knieëen zak van de pijn, persen we onze lichamen erdoorheen en duwen de trutten opzij. We rennen we naar een mooie plek, bijna vooraan. De komende zeventig minuten genieten we van het kapsel en de stem van Alex Turner.
Diezelfde avond hebben we geen energie meer voor Boys Noize en Benga, en op Jordy en Bas na blijft ons groepje lekker in de tent liggen nadat we ontdekt hebben dat de godtent verdwenen is. Damiën en ik besluiten om suikerklontjes en koek naar voorbijgangers te gooien en improviseren ons eigen tentfeestje met oldskool zomerhits m.b.v. diverse artiesten zoals Beyonce en Shakira.

Maandag. Kutdag. Naar huis. Geen omschrijving voor nodig. Check de foto's en tot volgend jaar. Het was geweldig.